Con Qolsuorsi - Ölümdən Güclü

Sent-Corc–stritdəki nikah bürosundan çıxan Çarlz Kler qızını «bu skripkaçı»yla – ərə getdiyi adamla birlikdə aparan taksinin arxasınca tələsmədən addımlayırdı. Yaxşı tərbiyə qaydaları, əlbəttə, ona Betti ilə, bu nikah mərasiminin ondan başqa yeganə şahidi olan yaşlı mürəbbiyyə ilə birlikdə getməyə imkan vermirdi. Cüssəli, həm də gözü yaşlı bu qadın, hətta düz on altı il ehtiyatda olmasına baxmayaraq, köhnə qvardiya zabitinə məxsus ölçülü və ritmik yerişini itirməyən mütənasib, düz bədənli, biri üçün əsla münasib yol yoldaşı ola bilməzdi.

Zavallı Betti! Qadın haqqında dilxor ovqatla düşünürdü – heç bir halda burada, pilləkəndəcə göz yaşlarına güc verməməliydi. Görünür, indi Cip gedəndən sonra özünü tək-tənha hiss edəcəkdi, ancaq onun özü qədər də yox! Açıq rəngli əlcək geydirilmiş yeganə əli ilə, – o biri qolu kəsilmişdi – dəqiq cizgiləri olan dodaqlarının kənarlarında vız durmuş bığlarını burdu. Tutqun fevral günü olsa da, palto geyməmişdi, o, hətta qaraya bürünməyi artıq hesab eləyib, silindir də qoymadı, əvvəlcədən toyun hiss olunmadan keçəcəyini bildiyindən boz kostyumunu, fetr şlyapasını geydi. Heç bir halda qəlb narahatlığını büruzə verməmək kimi əsgərə və ovçuya xas olan vərdişi həyatının bu kədərli günündə də ona sadiq oldu, ancaq onun tez-tez qıyılan açıq qəhvəyi gözləri qəzəblə işıldayırdı, bəzən isə, sanki, hansısa ciddi hisslərə müqavimət göstərmək iqtidarında deyilmiş kimi gözləri tutqunlaşır, elə bil, tamamilə göz yuvalarında itirdi.

Uzunsov, codlaşmış sifəti, batıq yanaqları, sərt cizgiləri olan çənəsi, balaca qulaqları, qara saçları, çallaşmağa başlayan gicgahları ona iradəli, özünə güvənən, enerjili adam görkəmi verirdi. Bütün özünü ələ almaq tərzi onu göstərirdi ki, həmişə modaboz olan və bir qayda olaraq, formaya üstünlük verən birisi kimi o, bu an daha əhəmiyyətli şeylərin olduğunu başa düşür. İnsan müəyyən olunmuş tipdir, o, isə nəyləsə tipik deyildi. Belə adamların keçmişi tez-tez baş verən faciələrlə zəngin olur.

Parka doğru gedərək, Mayn-stritə döndü. Həmin ev buradaydı, – baxmayaraq ki, vaxt vardı, bütün küçə tamam başqa cür görünürdü…İyirmi üç il bundan əvvəl, unudulmaz noyabr gecəsi, Cip doğulanda qəlbində ümidsizlik olan sahibsiz bir it, dumanda bir xəyal kimi yaxınlığında var-gəl elədiyi məhz həmin ev. İçəri girməyə icazəsi olmayan qapının arxasından ona heç bir kişinin heç bir vaxt sevməyəcəyi qədər sevdiyi qadının öldüyünü dedilər. Dünyaya uşaq gətirərək, ölmüşdü və yalnız ikisi uşağın ondan olduğunu bilirdilər! Doğum vaxtının keçdiyini bilərək, dumanda saatlarla gəzəsən və nəhayət, sonda bu xəbəri… eşidəsən! Yəqin, insanın bəxtinə düşən ən ağır qismət onun həddən artıq çox sevməsidir!