OYUNBAZ (JAN FORSTNER SERİSİ 2) – WULF DORN

Hep seni düşünüyorum, yakında sen de beni aklından çıkaramayacaksın… Psikiyatr Jan Forstner bir gün beklenmedik bir anda, kimden geldiği belli olmayan güller alır. İlk başta güllerin, kitabını okuyan bir hayranından geldiğini düşünen Jan bir süre sonra kasabadaki korkunç cinayetler ile evinin kapısına bırakılan imzasız mektuplar ve hediyeler arasında bir bağlantı kurar. Ona sırılsıklam âşık olduğunu itiraf eden, hiç tanımadığı bir kadından telefon aldığında da her an takip edildiğinin farkına varır. Ve en kötüsü, bu kadını durdurmanın hiçbir yolu yoktur… Canım Sevgilim Jan, Hiçbir hikâye mutlu sonla bitmez. Richard Gere isterse merdiveni bin kez tırmanıp Pretty Woman’ını öpmiiş olsun, her şey bir yanılsamadır. Çünkü biz istediğimiz kadar umutlanalım, istediğimiz kadar özlemle bekleyelim, filmin sonundaki öpüşme yine de yalandır. Aslında bu sahne, “son”gibi gösterilmiş bir başlangıçtır. Önemli olan, ondan sonra ne geleceğidir. Buna karşın bize çocukluğumuzda anlatılan masallar çok daha samimiydi. Her masalın sonundaki cümleyi hiç düşündün mü? Ve sonsuza dek mutlu yaşadılar. Bu cümlenin içinde kaçınılmaz bir gerçek gizlidir. Çünkü en sonunda kayıp vardır. En acımasız yanı da şudur: Öncesinde ne kadar mutlu olduysan, kaybettiğinde o ölçüde canın yanar. Günün birinde bu mektup eline geçtiğinde sen ve ben büyük acılar çekmiş olacağız ve bu acılar tarifsiz boyutlara ulaşacak. İşte seti o an, gerçek aşkın anlamını ve bu dünyada hiçbir şeyin rastlantı eseri olmadığını kavrayacaksın. inan bana, ne kadar canın yansa da bu acı için bana minnet duyacaksın. Hatta daha da farklı şeyler hissedeceksin.