OYUNCAK GONCA SOYDAŞ

Geçmişin ağlarına takılıp kalmış genç bir kız.

Hayattan istediği tek şey yeniden özgürce nefes alabilmek…

Açtığınız her kapının sizi yanlış yola sürüklediğini düşünün.

Ve elinizde oynamadığınız tek bir kartın kaldığını…

Ne yapardınız?

Kurtulmak için son bir savaş mı yoksa pes edip sonu kabullenmek mi?

İnsan seçimlerini kendisi belirler.

Atılan her adımın sorumlusu bireydir.

Derin Üstündağ, elindeki son kartı yüreğindeki felaket acı ve titreyen parmaklarla oyuna sürdü.

Asıl oyunun kendisi olduğunu nereden bilebilirdi ki?

Bu hikâye, iyi kız kötü çocuk masallarının kâğıda dökülmeyen sonraki kısmını ele almaktadır.

GİRİŞ

Dalgaların sessiz kıpırtısıydı umut etmek. Sakin birkaç notanın, kalbe işleyip ruha dokunmasıydı. İnsan, umutlarıyla beslenen bir canlıydı. Hayat karmaşasının ara sokaklarında, asıl benliğimizi bulmaya çabaladığımız günlerden beri; düşlerimizi paylaştığımız her kitap, büyüsüne kapıldığımız her film, bize bunu anlatıp durmamış mıydı? En azından bana göre bu böyleydi. Bütün hayatımı umut ederek, onlara sımsıkı sarılarak geçirdim ben. Bebeklik evremi hatırlamıyorum tabii ki; ama çocukluğumdan örnekler verebilirim sizlere. Babaannemi ziyarete Bulgaristan’a her gidişimizde, gün daha doğmadan uyanırdım. Sevinçle üzerimi değiştirip sessizce çıkardım sokağa. Arka bahçemiz, diğer ucunu göremeyeceğim kadar büyük ve yeşildi. Her günüm küçük, kırmızı bir uğur böceği aramak ve bulmak için umut etmekle geçerdi. İlk o zaman tanıştım sanırım umut etmekle. Sonrasında da avuçlarından hiç kurtulamadım. On yedime kadar sessiz bir hayatım vardı işin aslı. Küçük şeylerle mutlu olur, basit dualar için ellerimi açardım gökyüzüne. Annemin sabah uyandığımda mantar kurabiyesi yapmış olmasını dilerdim mesela. Kardeşimin oyuncak bebeklerime dokunmamış olmasını, babamın hayallerimi süsleyen pembe bisiklet ile işten gelmesini dilerdim. Sonra… Sonra ben büyüdüm ve hayallerim bedenime sığmaz oldu. Felaketim oldu. Sırf yapmak istediğim için âşık oldum. Değer görmek, sevilmek istedim. Erken büyümeye çalıştım sanırım, hayata erken tutunmaya…