YARALARIM AŞKTANDIR FURUĞ FERRUHZAD

sen ışıklarınla gelirdin sokağımıza

sen ışıklarınla gelirdin

çocuklar gidince

ve akasya başakları uyuyunca

ve ben aynada yalnız kalınca

sen ışıklarınla gelirdin…

…

sen yanaklarını yaslardın

memelerimin acısına

ve ben

söylemeye başka bir şey bulamadığımda

sen yanaklarını yaslardın

memelerimin acısına

ve dinlerdin

ağlayarak akan kanımı

ve ağlayarak ölen aşkımı

sen dinlerdin

görmezdin beni ancak.

KISA ÖZETİ

Haziran 1990 Bir yaz gecesi Ankara’da dostlarlar muhabbet sofrasında” toplanmıştık. Laf lafı açtı ve konuşmamız Behçet Aysan’la yıllardır konuşup bir türlü gerçekleştiremediğimiz ortak çalışmalar üzerinde yoğunlaştı. Karşılıklı çeviriler üzerinde mutabık kaldık. Furuğ’dan başlayalım dedik. Aynı yıl ekim ayında Kanada’ya geldim. Temmuz 1993’te, elinizde bulunan kitabı Behçet’e ulaştırmak üzere Ankara’ya gönderdim. Fakat kimi zaman beklenmedik olaylar ileriye doğru atılmak üzere kaldırılan adımları obitimsiz zaman dilimi içinde adeta dondurur. Furuğ’un dediği gibi; hep düşünmeden önce olur olanlar. Sivas cinayeti nedeni ile çok geç kalmış oluyordum. Behçet bir gün öncesinde aramızdan ayrılmıştı. Ama Behçet’inanısına ve isteğine saygı olarak ve belki de son zamanlarda o sayısız ve aziz yitirmelerin yinelenen acısından dolayı çalışmaları sürdürdüm.derken hep aksilikler, hep sözleri tutmamalar, parasızlıklar gibi engelleri aşmaya çalıştım. Çıktı çıkacak diye sürüncemede bırakıldı, Cevat Çapan’ın Cumhuriyetteki yazısına rağmen. Beş yıl geçti. Döndü dolaştı ve sonunda Behçet’in eşi Adviye Aysan ve şair kızı Eren’in dost yardımları ile şair Ahmet Telli’ye ulaştı. Bu kez basılacaktı artık. Ancak Behçet göremeyecekti sözümüzü tuttuğumuzu. Furuğ bizi günahın odak noktası olan ilkel günaha geri götürüyor. Günah, bir yerde, en büyük geleneksel sisteme karşı başkaldırı olarak boy gösteriyor.

elini uzat ve bağrına bas,

bu dudağı bu sıcak dudağı ey erkek,

bu onun yakan başı, göğsü,

bu teni yumuşacık teni ey erkek ......