KARA GÜNEŞ (DEPRESYON VE MELANKOLİ) – JULİA KRİSTEVA

Bu kara güneşin kaynağı nerededir? Görünmez ve ağır ışınları hangi yolunu yitirmiş galaksiden gelip beni yere, yatağa, dilsizliğe, vazgeçişe çiviler? “kara güneş” metaforu kederli ruh halinin kör edici gücünü iyi özetler: Ağır ve berrak bir duygu, sevilenin ve kayıpla özdeşleşen öznenin kendisinin (şair “yıldız”dan “dul” kalmıştır) ölümü demek olan ölümün kaçınılmazlığını dayatır. Melankolinin pençesindekiler için melankoli üzerine yazmak, ancak yazı melankolinin içinden çıkıyorsa anlamlı olabilir. Bazen ve sık sık da kalıcı olarak, her türlü sözün,edimin, hayatın kendisinin tadını yitirmesine yol açana dek bizi içine çeken anlatılamaz bir hüzün, bir acı girdabın dansöz etmeye çalışacağım size. Bu umutsuzluk, olumsuz nite­lik taşıdığı, kuşkusuz olmakla birlikte yine de var olan arzu ve yaratıcılığa dair bir kapasiteye sahip olduğumun varsa-yılmasını gerektirecek bir tiksinti değildir. Depresyonda,eğer varoluşum çöküşün eşiğindeyse, anlamsızlığı trajik değildir: Bana apaçık görünür, çarpıcı ve kaçınılmaz.Bu kara güneşin kaynağı nerededir? Görünmez ve ağır ışınlan hangi yolunu yitirmiş galaksiden gelip beni yere,yatağa, dilsizliğe, vazgeçişe çiviler?